Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

dag s’je,
ik heb wel duizend cadeautjes voor jou in gedachten. voor mezelf heb ik vandaag vooral jou in mijn gedachten. het mooiste, maar helaas ook meest trieste cadeautje.

Lieve Sophie
Ik ben hier nu bij Wim in Costa Rica en moest daarvoor 8 uren terugvliegen in de tijd. Was het maar zo eenvoudig… Je bent sterk aanwezig in gesprekken en gedachten en je levenslust blijft een ijkpunt. Maar steeds weer is er ook het onomkeerbare van je afwezigheid. Ik mis je.

Zonder woorden,maar met des te meer gedachten breng ik vandaag jou een bezoekje.DAG FIE DAG ROOS DAG BOB DAG VADER VAN AIDA

Sophie,
juist een email geopend die ik ontvangen heb van de mama van Bob.De papa van Aida is daar nu ook bij jullie.Hierbij citeer ik de laatste zin van de mama van Bob"ik hoop voor de familie van Sophie dat het leed draaglijk is en vertel hen dat ik meeleef."Woorden zijn er om onze gevoelens te uiten maar soms is het zo moeilijk om werkelijk in woorden uit te drukken wat verlies en pijn is,want elk verlies is voor ieder van ons anders.Aida,we wensen jou en je familie sterkte toe.

dag Sophie,
leven en dood, dicht bij elkaar. Nog maar pas mochten we nieuw leven verwelkomen in onze familie, maar de voorbije week moesten we afscheid nemen van mijn papa. Hij stierf op 15 december. Ik weet nog hoe ik hoogzwanger in de kerk zat om afscheid van jou te nemen. Herinneringen draag je je leven lang mee.

Welk antwoord kun je anders van haar verwachten? Dat het nooit helemaal goed zal zijn, nooit helemaal oké zal zijn. Dat ze zich elke dag herinnert wat ze kwijt is, dat ze niet meer weet wat belangrijker is – haar herinneringen aan vroeger of haar ervaringen in het heden.
(Julia Leigh – Het tijgerspoor)

dag Sophie,
ben vorig weekend weer tante geworden: mijn broer heeft er een meisje bij. Ze heet Renée… liefs.

Vandaag bracht ik een bezoek aan de historische site van Monte Alban (Oaxaca, Mexico).
Bij het zien van een graftombe met daarin het skelet van een jonge vrouw werd ik wel heel snel terug in het heden gekatapulteerd.

fie, regelmatig kom ik eventjes binnen op jouw site. Ben stil na het bericht van klaus gelezen te hebben.
Ik ken Bob niet,ik ken Klaus niet maar toch wil ik alle mensen die een stukje van Bob zijn leven gedeeld hebben sterkte toewensen en de kracht om de mooie herinneringen aan Bob levendig te houden.

Liefste Meyer,

één maand om afscheid te nemen van het leven. Het is weer gebeurd. Bob, we zagen hem nog op het feestje met de opening van Interieur. We waren aan het zwanzen met Emmy, zijn vriendin, dat hij weer geen zin had om te dansen. We vonden hem maar een sissy. Het was toen zondagavond. Dinsdag is hij naar de dokter geweest die hem naar het ziekenhuis verwees en daar is hij niet meer uitgekomen, zaterdag is hij gestorven. 25 jaar was hij en tot voor kort één brok energie. Acute leukemie dwarste zijn pad en zijn toekomst. Kathy en ik leerden het ventje kennen toe hij elf was. Ik omdat ik moest bijverdienen en in Sportline ging verkopen, waar ik zijn vader leerde kennen, Kathy toen ze enkele maanden later in ‘t Casteelken bij zijn ma begon te werken. Toen al was hij ‘dynamite’. We zagen hem opgroeien en uitgroeien tot de man met de brede glimlach die hij nu was. Wij houden eigenlijk vooral contact met Anne en Philip, zijn ouders en het was Anne die aan Kathy, tijdens de beurs, vertelde dat Bob plots ziek was, en ja, ernstig ziek. We zijn amper een maand later en een paar dagen geleden kregen we telefoon dat Bob zaterdag gestorven is, 13 november 2004.
Liefste Meyer, hoe kan dat nu? Mensen zijn absoluut niet gemaakt om afscheid te moeten nemen en toch zijn we verplicht om dit hoe langer hoe meer te doen. Wat doet iemand die nog een maand heeft voor hij weggaat? Ik hoop: niet geloven dat dit werkelijk zo is en gelijkertijd toch proberen om die miljoenen woorden die altijd onuitgesproken zullen blijven, af te ratelen, zo snel ie kan, in de hoop dat er toch zo veel mogelijk gezegd zullen zijn. Meyer, als je Bob daar ergens tegenkomt, geef je hem dan een extra dikke knuffel? Hij is tenslotte nog maar net zijn kinderschoenen ontgroeid. Ik hoop dat ik, door hem hier in jouw virtueel hiernamaals een plaats te geven, een plekje kan creëren waar hij kan rusten.

dikke knuffel voor jullie beiden