Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

dag Fie,dag Wim
Verleden jaar was er niets die ons kon troosten tegen dat we een heeeeel klein beetje het besef hadden dat jou schoonmoeke was heengegaan van ons leefden we weeral met de gedachte jou te moeten loslaten wat een maand later ook is gebeurd. De dag na jou heb ik nog een ander dierbaar mens uit mijn leven naar het plein der overgang vergezeld. Zonder nog de andere 9 mensen te noemen in 2003. Het is een beetje teveel van het goede lieve fie.
Maar helaas het leven gaat door of god zij dank gaat het leven verder,ik weet niet hoe ik het moet zeggen het leven gaat door en nu wordt ons verdriet overschaduwd door het geluk van de prille levens van een tweeling en een derde eenling op komst,drie toekomstige kleinkinderen tegerlijkertijd. Ons geluk,lieve Fie en Wim kan niet op en dan op zulke dagen ben je klein, heel klein en zijn we een beetje beschaamd dat zoveel geluk nu ons te beurt valt en dankbaar en jij fie nooit zal je meer veranderen, dat je eeuwig zult zijn zoals we jouw voor ‘t laatste hebben gezien. Hoe noemen ze dat, jou beeld voor eeuwig gegrift zonder toekomst. Maar uw Wimmeke heeft nog een toekomst, ik hoop dat hij ooit weer echt mag leven zonder jouw ooit te vergeten maar met tederheid jouw diep in zijn hart te koesteren in een hem nog ongekende toekomst. Ik hoop dat jij Sophie, Wim van hierboven uit mag begeleiden en beschermen en dat jij ginder ver, hem een teken geeft dat alles goed is en zal zijn, dat hij ginder ver van jou een teken mag krijgen, dat hij weer de zin van het leven mag zien, de toekomst zonnig mag zijn, dat hij ooit in de bergen, hoog op een bergtop mag uitschreeuwen hoe gelukkig hij is, dat hij met zijn handen wolken zou willen plukken van geluk om ze daarna weg te blazen als zachte kusjes naar jou.

Dag Sophie, dag Wim

al één jaar, een jaar waarin ik geen dag niet aan jullie heb gedacht,
een jaar waarin ik Sarah (die ook jouw naam draagt, Sophie) kreeg en zag groeien tot een vrolijke meid die honderduit babbelt en brabbelt …
Wim, veel liefs en moed van ons allemaal

Aan Wim, lieve man van Sophie,

In de stilte van mijn dromen
fluister ik heel zacht jouw naam
misschien kan jij het horen,
in het vallen van een traan
die in zachtheid is verweven
tot een parel van verdriet
waar de stilte is verdwenen
toen die traan mijn hart verliet.
Parels uit het hart
doorbreek mijn gefluister.
Laat de liefde van de tranen
mijn verdriet zijn in het duister.

Ann (mama van Dorien + 16/01/03, enkele dagen voor Sophie ook aan die smerige kanker leukemie)
Veel moed, maar het is moeilijk, ik weet het

Kei
Dit is de kop waarin de kosmos kon.
Onder een uitwas van verwaaide haren
(als was de oerknal door z’n kruin gevaren)
zag hij een weg van hier tot aan de zon:
met e en m en c-kwadraat begon
het duister van de schepping op te klaren.
Dit is de kop waarin de kosmos kon,
waaruit een tong stak tegen de barbaren,
wat niet voorkwam dat Opperheimer won
(zoals ze in Japan hebben ervaren).
En wij, wij blijven naar die Einstein staren,
Gods eigen hersencellengrabbelton.
Dit is de kop waarin de kosmos kon.

gedichtendag 29 januari

Het zou niet mogen zijn! Eén jaar, 365 dagen, 8760 uren, seconde na seconde word je gemist. Meyer, Lieve Sophie, waar ben je?

Januari betekende een soort sperperiode in het schrijven naar jou. Elke dag woog zwaarder en was een dag dichter naar het punt waarop men kan zeggen ‘Sophie is al een jaar dood …’ De nachten brachten onrust deze laatste dagen, hele brieven heb ik gedroomd, één keer is er een moment geweest waarvan ik zeker was dat jij in de buurt rondhing, ik wou Kathy wakker maken om te zeggen dat je er was. Helaas wakker worden betekende helderder denken en in de duisternis staren. Vanmorgen aan de keukentafel kwam je, tijdens de rush van het ochtenduur, onmiddellijk ter sprake. In de ogen van Hannah en Ernest ligt een begrip voor het gemis. Kathy schrijft je niet, maar mist je des te meer, zeker nu. Noah zal je helaas niet herinneren, maar zijn knuffel blijft voor hem sophietje en daarom word je door Nonie elke dag verwend en geknuffeld. Lieve Meyer, de sneeuw smelt zachtjes, doe jij dit nu? Laat je straks de krokussen bloeien? Reis je binnen enkele maanden mee op de schouders van Mr. Allegaert? Zorg je dan goed voor hem?

Sophie, we missen je! Tot schrijfs.

Onvoorstelbaar
dat je er al een jaar niet meer bent
hoe vaak je in mijn gedachten zit
zo dikwijls in onze gesprekken

onze jongens kussen geregeld je foto
voel je die warmte?

Lieve Sophie,
Ik ken je niet, ik heb je nooit ontmoet. Ik zie alleen maar dat er heel veel mensen van je houden. Jij moet wel heel bijzonder geweest zijn.

Lieve Wim,
Zoveel liefde dat er van jou uitgaat. Ik hoop dat het leven ooit weer goed wordt voor jou.
Veel Sterkte.

Ilse

Sneeuwstorm

In mijn streek zegt men ‘ver’ in de zin van
‘bijna’. Het is al ‘ver’ winter.
En zo ver is het inderdaad. Sneeuw is eeuwig leven
op een wit blad zonder letters geschreven,

niets is nog hier, alles is ginder.
Zoals dat boerderijtje, tien vadem
onder de sneeuw. Sneeuw doet het landschap
wat longen doen bij het inhouden van adem,

wat ik doe door niet te zeggen
hoe ik me tastend op alle plaatsen
en duizend keer per minuut en amechtig

en toch zoekend en bijna plechtig,
en lief en definitief, op jou wil neerleggen
als sneeuw, van de eerste vlok tot de laatste.

Herman De Coninck

Beste Wim,

Herken je dit?

de mensen kijken triest
omtrent jouw schijnbaar groot verlies
ja zo zijn ze maar u hebt dat fout gezien
want ze veinzen empathie in hun gegrien

nu de dagen zijn geteld
van de doden niks dan goeds
maar de dieren ruiken het gevaar
dat daar in de verte broeit

weet je wat ik heb gemerkt
dat de mens in wezen toch zo sterk
zich geen blijf weet met buitenshuis verdriet
dat hij ‘t niet voelt en eigenlijk zelfs niet ziet

naar men zegt voelt u zich
naar men zegt voelt u zich slecht
naar men zegt voelt u zich
is dat echt voelt u zich slecht

Stijn Meuris

Lieve Sophie,
(ik kende jou eigenlijk niet genoeg om je met ‘lieve’ aan te mogen spreken, maar in het afgelopen jaar sprak Wim met zoveel liefde over jou en zodus…)
Maar wat ik wou zeggen: jaren sprong ik arrogant om met zaken als ziekte, verval en dood. In 2003 verloren twee mensen die me dierbaar zijn iemand aan kanker. Wim verloor jou, Ilse haar vader. Sindsdien weet ik wel beter.
Het ga je goed.
Anton