Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

Liefste Meyer. Een jaar geleden hadden wij het euvel plan opgevat om samen kinderboeken te maken. Ik omdat bescheidenheid nooit mijn sterkste kant geweest is. Jij omdat het jou een toekomst tekende. Sophie, het boek is af. Of er ooit iets mee zal gebeuren weet ik niet (ik zal er mijn uiterste best voor doen). Meyer, jij speelt zelf de hoofrol in dit boekje. Zonder jou had ik het niet gekund.
Lieve Sophie, ik heb tv-makend Vlaanderen op de hoogte gebracht van Mr. Allegaert zijn plannen. Ik hoop dat we er ergens mee geraken en dat Wim er zo in slaagt om een stuk eenvoudiger aan zijn tocht te beginnen.
Het sneeuwde vandaag weer. De donkerste nachten ruimen gelukkig vanaf nu plaats voor langere dagen. Ik hoop dat ze mijn duisterste gedachten meenemen.
Lieftse Meyer, laat het nog veel sneeuwen! Dikke knuffel.

De eerste sneeuw,dit is Sophie die ons zoentjes geeft.Meer en meer leren we je nog beter kennen.In dit aardse hebben we jou nooit echt gekend ,de tijd dat je bij ons de tantes en de nonkels was,was te kort om jou echt te kennen.De schrijfsels in het gedachtenboek van vrienden en eigen familie leren mij, dat tijd om iemand echt te kennen,hoe oud de mens ook wordt altijd te kort is.De evolutie,de groei van de mens is nooit af,als een cirkel rond en rond zonder begin en einde.

Lieve Sophie
Vorig jaar zijn Katie, jij en ik op de eerste zondag van de kerstvakantie naar de Fnac geweest. Een uitstapje waar we achteraf niet al te trots op waren: te druk, te nadrukkelijk kerstmis. Maar we hebben wel veel gelachen en 2003 leek toen nog echt een gelukkig nieuw jaar te worden.
Nu behoort jouw toekomst definitief tot het verleden. Het blijft iets om steeds opnieuw naar weg te dromen.

liefste s’je,
kon ik maar…, had ik maar…
(we gaan naar de bergen, dat moest ik toch even kwijt tegen jou)

Jouw afwezigheid is groter dan mijn aanwezigheid.
(Bram Vermeulen)

Foto (Herman de Coninck)

Weemoed is een foto van voor 20 jaar.
Familie, nog samen, nog gezond.
Is toen. Met een lijst van nu errond.
Het nu houdt het verleden bij elkaar.

En omgekeerd. Want nu is maar even.
Is opschrikken en vragen:
waar waren we gebleven?
Bij jou. In Die Dagen.

Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
Maar door het verleden wordt het bij elkaar
gehouden, als schapen door een herder.

24 november 14 jaar terug … je wou er om één of andere bizarre reden meestal niet aan herinnerd worden maar ik moest het toch nog ‘ns kwijt.

Sophie
Soms wandel je ‘s nachts in mijn dromen rond. Je bent levensecht. Ik kan weer met je praten en alles is goed en juist. Kan je glimlachen in je slaap (want zo voelt het aan)? Waar dromen ‘s nachts de enige tastbare realiteit zijn, zijn het ‘s morgens ongrijpbare fragmenten geworden, even ongrijpbaar als jij. Ik mis je…

Dag Sophie,
Net het liedje gehoord ‘I miss you like crazy’ op de radio. De tranen gingen aan het rollen. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan je denken. Men zegt dat tijd de pijn verzacht maar hoeveel tijd daarvoor nodig zal zijn vraag ik mij dikwijls af…we missen je meer en meer. Gelukkig zijn er nog de vele mooie herinneringen die we regelmatig kunnen bovenhalen en we zorgen ervoor dat bij jouw foto op ons kastje naast de schouw zelden een bloemetje ontbreekt. In onze verbeelding ben je nu een ster aan de hemel die eeuwig blijft schitteren.

Goed nieuws bij het nationaal instituut voor de statistiek deze morgen, de gemiddelde leeftijd bij de vrouwen stijgt tot 81 jaar.