Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

in my hands
a legacy of memories
I can you say my name
I can almost see your smile
feel the warmth of your embrace
but there is nothing but silence now
around the one I loved
is this our farewell?

Never thought
this day will come so soon
we had no time to say goodbye
now can the world just carry on?
I feel so lost when you are
not by my side…

Uit de song ‘Our Farewell’ van Within Temptation.

… Je kunt dit natuurlijk niet lezen, maar ik schrijf je het toch, omdat jij de enige bent met wie ik echt wil praten. Ik praat de hele tijd tegen je. Ik ben doodsbang dat ik op een dag merk dat ik niet meer tegen je praat, want dat betekent dan dat je dood bent.

Uit ‘De verborgen glimlach’ van Niki French

Phietje,

Net terug van weekje Barcelonette met Renzo. Een vakantie zonder jou, althans fysisch. De bergen liggen er nog, de zon was er maar ook hier is alles anders. Alles zal natuurlijk voor altijd anders zijn (maar heel soms beklemt die gedachte me niet meer).
Er waren fijne herinneringen: de camping in Jausiers (met de bemoeizieke eigenares), het zwemmen in en lezen aan "plan d’eau" en natuurlijk het fietsen over de cols. Ik heb je gewoonte om op reis voor ontbijt te zorgen overgenomen. Het is best leuk alleen in de morgen met jou in gedachten naar de bakker te wandelen.
De kleinste "tegenslag" haalt me echter nog steeds onderuit. Een zonneslag, een gebroken achterruit en de moral zakt helaas naar een absoluut dieptepunt. Ieder gevoel kan op elk moment omslaan. Zekerheden zijn niet zo van zelfsprekend.
Soms ben je zo dichtbij, soms word je ongrijpbaar

Liefs,
wim

So that’s how we live our lives. No matter how deep and fatal the loss, no matter how important the thing that’s stolen from us – that’s snatched right out of our hands – even if we are left changed people, with only the outer layer of skin from before, we continue to play out our lives this way, in silence.
Repeating, often adroitly, the endless deeds of the everyday? Leaving behind a feeling of immeasurable emptiness.

(Haruki Murakami – Sputnik Sweetheart)

beste sophie
een lijst met woorden die me aan jou doen denken: stomen (door dat stoommachien hé), boeken, schilderen (toen hebben we veel gelachen hé, zo ziek als je was, heb je van dat klein muurtje al dat papier afgefrot), fietsen, Wim, bergen (en dus ook skiën, langlaufen, sneeuw, mist), wandelen, lezen, ziek zijn, chocolade, Katie en Roeland, snoepen, lopen, kanker, ziekenhuis, anno ’02, dood, lachen, pis en kakverhalen, afzien, Antje en Jan, sterk zijn, super gul zijn, schoenen (honderd paar), Tine, kokodril, Gent, Amélie Poulin, gsm (anti dan toch), Gullegem, Tillet, koning Boudewijn, de fnac, meter zijn, begrafenis, er niet meer zijn,…

ik denk veel aan jou

liefste Meyer, aangezien ik vorige week terwijl ik een paar kookpotten aan het afwassen was, naar de telefoon stapte om jou te bellen en ik pas met de hoorn in de hand dacht dat ik waarschijnlijk geen gehoor zou krijgen, besloot ik maar om je te schrijven. Franky stuurde me 2 dagen geleden een mail waarin hij schreef dat jij op zijn schouder meereist door Nepal. Je bent dus toch weer in de bergen, de hoogste nog wel. Hoe gaat het daar? Soms heb ik hier het gevoel dat wij beneden aan hoogteziekte beginnen te lijden, ik probeer me ertegen te wapenen. Ik was blij met de boodschap van Franky, blij dat jij door de wereld reist. Ik heb de datum waarop Mr. Allegaert voor het laatst even oud werd als jij helaas voorbij laten gaan zonder Wim te bellen. Ik beloof je dat ik het goed maak met de man. Het schrijven is zwaar en tegelijk verlichtend. Wie weet komt er ooit een antwoord. Noah doet het goed, beter zelfs! We hebben er een peet-peter voor gevonden, Wim zal die taak op zich nemen. Het kleine ventje moest er zowaar mee lachen. De knuffelsophie doet het ook goed alhoewel dat ze nu wel eens een wasbeurt kan beginnen gebruiken. Ik schrijf je wel!

Zaterdagavond waren we allen te tante Cecile’s en nonkel Paul.
"Waar twee of meer mijn naam vernoemen daar ben ik in hun midden." woorden uit de bijbel.

‘Ik voel met u mee, met het onverwachte waardoor u bent getroffen. Waarom het uiteindelijk gaat, in ieders leven, is het overwinnen van het lijden. En lijden en verlangen vormen een eenheid. Het is de opdracht om daaraan te ontstijgen.’
‘Als u daarin slaagt, dan benijd ik u’.

Uit ‘God’s Gym’ van Leon De Winter.

Sophie,
Vorig jaar hebben wij samen op de dijk in Oostende met een glaasje cola ‘De bewoonde wereld’ van Nicci French gelezen. Een heel gezellige namiddag met de stellige afspraak geen nieuwe boeken van hen meer te kopen als dat boek zou tegenvallen. Ik heb toen op geen enkel moment gedacht dat het misschien niet zo evident was dat jij nog nieuwe boeken van hen zou lezen. De realiteit is ondertussen helaas helemaal anders…
En nu is ‘De verborgen glimlach’ verschenen. Dit nieuwe boek is slechts één van de vele kleine dingen die jij niet meer mag meemaken, maar desondanks blijft het onlosmakelijk met je verbonden.
Tine

Terug van het land van Mifune. Ischa lacht met twee tandjes. S’je, kom terug.