Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

“Wat is het leven?
Herinneringen en verlangen.
Anders niets.
(R. Baes)”

“Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,
maar het moet voorwaarts worden beleefd.
(S. Kierkegaard)

Ik rouw
Jij rouwt
Wij rouwen
Komt er ooit een: "ik heb gerouwd"?
(Agnes van Veen)”

Wij kennen het leven niet, hoe zouden wij dan de dood kunnen begrijpen ?
(Confucius)

Niet in je slaap, maar in je slapeloosheid heb je het intiemst contact met de dood.
(G.Komrij)

Heb ik je overigens al verteld dat de draaistoel waarop ik zit naar links helt? Is het relevant dit te weten? Ik zou denken van wel. Het geeft je al na vier lijnen – je hebt dus geluk! -ondraaglijke rugpijnen, maar je bekijkt de wereld enigszins anders. Of dat helpt? Dat helpt. Hetzelfde kan er op deze stoel helemaal anders uitzien. Hetzelfde is plots vrouw geworden vanop deze stoel bekeken. De stad is verlaten. Of zo lijkt het toch met de gordijnen dicht, en vanop deze stoel. Hetzelfde lijkt vanop deze licht hellende stoel te fluisteren, lieve woorden, zacht uitgesproken, zo zacht dat je de klanken niet meer van elkaar kunt onderscheiden, betekenis verdwijnt, maar geen erg, vanop deze stoel zijn dromen en herinneringen je deel, en daarin helpen geen betekenissen. Vanop deze stoel lijkt alle matheid blinkend geworden, alle winter lente, de stok terug boom, de vogel ei, het ei de kalk uit de steentjes die de vogel oppikt, de tijger is terug in de bergen, de wereld is zo vlak, vanop deze hellende stoel, dat je zou geloven er niet op te zitten. Dat helpt.

(uit mijn laatste brief aan Sophie)

“Is er nog hoop?
Ja!
Hoop doet leven.”

Ik wist het niet

je zou sterven, zegden ze
ik luisterde niet

je zou sterven, zegden ze
ik geloofde hen niet

je stierf

ik haatte iedereen
omdat ik het niet wilde weten

nu weet ik het
en ik kan er niet omheen

sophie,
mijn hoofd zit zo vol van gedachten met jou
en toch blijft alles onveranderd leeg

terug alleen ons bed induiken … slaapwel.

Ik was vrijdag en zaterdag in Parijs (de stad van Amélie Poulain), met en zonder Sophie.
Heel veel mét, dat wel, maar helaas nog veel meer zonder.

Voor Victor

Alles deed pijn. Twee uur lang in kleren
gehesen worden deed pijn, zijn vrouw zijn
deed pijn, lachen deed pijn, grijnzen al minder,
moed niet. Moed wordt ervan gemaakt

zoals een vuist van vijf vingers.
En verdriet is die vuist weer opendoen.

Sterven doe je alleen.
Niet sterven ook.

Dood zijn doe je met twee.
Achterblijven ook.

(Herman de Coninck)