Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

meterfee s’je,
Vandaag een jaar geleden stormde je ons kamer binnen, die van mij en ischa, met cadeautjes en een lach van hier tot ginder. Wie kan dat nog geloven, vandaag? Ik mis je.

Hey Sophie

Morgen bereiden we op school de dodenherdenking voor. Samen met de collega’s overlopen we teksten, muziek, symbolen die we in zo’n moment willen brengen. Nog geen enkel schooljaar is dat voor mij moeilijk geweest. Nog nooit heb ik ten volle beseft dat de mensen die naar ons stille moment komen om hun doden te herdenken, echt luisteren naar wat wij brengen. Waarschijnlijk luisteren ze zo aandachtig in de hoop dat wij woorden van troost vinden voor hen, dat wij hen een verklaring kunnen geven voor het niet meer zijn.
Morgen zal ik stiller zijn dan anders en zal elk woord wat voorgelegd wordt, diep indringen en zeer pijnljik raken.
Ik wou dat ik even onwetend als andere jaren kon zijn. Ik wou dat ik morgen niet aan jou hoefde te denken. Ik wou dat jij er nog was.

Ik was vanmiddag op de Kulak en heb daar enkele jaargenoten uit de Germaanse teruggezien. Op de vraag wie ik nog vaak zie, moest ik antwoorden met ‘zag’.

Ook al weet ik dat het niet kan, toch blijf ik ergens hopen dat ik op een morgen kan wakker worden in een wereld waar jij terug bent. Weg verdriet … weg onophoudelijke pijn. In de plaats daarvan jij en een uitgelatenheid, te groots om onder woorden te brengen. Helaas.

Zou Tagaste dag na dag in een leeg huis hebben doorgebracht? Een leeg huis… ook al zijn er mensen? Ooit een fijne ervaring hebben gehad… die je niet kunt delen met die persoon die je het dierbaarst is? Even vastgehouden willen worden door wie dat niet meer kan?
Natuurlijk is Sophie niet ‘weg’, leeft ze voort in verhalen en herinneringen. Maar toch… het is een magere troost. Ik vrees dat het leven nooit meer zal zijn wat het ooit geweest is. Al doen we vaak alsof.

Ik vrees dat ik Tagaste toch niet in alles kan volgen. Ergens klopt het misschien wel, bv: Wat wij waren voor elkaar zijn we nog altijd of waarom zou ik uit je gedachten zijn,omdat je mij niet meer ziet?
Maar of ik ooit zal kunnen geloven dat het leven is wat het altijd geweest is daar twijfel ik toch sterk aan. Want het leven is uiteindelijk toch ook het aardse, fysische bestaan en dat zal zeker nooit meer zijn wat het ooit is geweest. Mocht ik dat fysische bestaan ooit kunnen wegrelativeren wat zou er mij dan nog beletten om ook aan de andere kant van de weg te gaan fietsen?
Wat het spreken zoals weleer betreft, dat doe ik nog steeds en zal ik wellicht ook altijd blijven doen …

Lieve Phie,

Gisteren fijn nieuws van mijn werkgever ontvangen. Hij kwam me vertellen dat ik vanaf augustus 2004 een jaar tijdskrediet kan krijgen. Het idee van een wereldreis heeft ons altijd bijzonder aangesproken alleen hebben we dit idee nooit in de praktijk gebracht (kunnen brengen). Volgens de huidige plannen zal ik volgend jaar, met jou in gedachten, van canada naar ushuaia fietsen. Ik zie er naar uit, ik heb zowaar voor het eerst het gevoel dat ik wat vooruit kan kijken.

Liefs,
je wim

… alleen is er een bijzonder groot verschil tussen spreken tegen en spreken met Sophie.

WIM,
De dood is niets.Ik ben maar aan de andere kant.
Ik ben mezelf,jij bent jezelf. Wat wij waren voor elkaar zijn we nog altijd.Noem me zoals je me steeds genoemd hebt. Spreek tegen mij zoals weleer,op dezelfde toon,niet plechtig,niet triest.Lach om wat ons samen heeft doen lachen.Bid,glimlach,denk aan mij,bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis zoals je altijd hebt gedaan,zonder hem te benadrukken,zonder zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd geweest is,de draad is niet gebroken.Waarom zou ik uit je gedachten zijn,omdat je mij niet meer ziet?Nee ik ben niet ver,juist aan de andere kant van de weg.Zie,alles is goed. Je zult mijn hart opnieuw ontdekken en de tederheid terugvinden,zuiverder dan ooit.Dus droog je tranen en ween niet als je van me houdt.

Tagaste 354 na christus.”

Ik kreeg net een link van een collega om via internet te bepalen hoe oud je zal worden.
Ik heb dit ‘ns berekend met de gegevens van Sophie en volgens het www zou Sophie 92 jaar worden.
Ofwel zit er een nog programmatiefout in ofwel hebben ze hierboven gemist.

Net terug van de film Jeux d’enfants (Yann Samuell). De laatste zin was: Sophie est ma meilleure copine.

Heimwee (Bram Vermeulen)

Vlak achter mijn ogen,
verscholen in mijn borst,
in elke houding die ik sta,
liet jij je sporen na.

Alles wat ik verder doe,
gaat samen met verdriet.
Want niets is ooit vergeten
en overdoen bestaat niet.

In elke beweging,
bij ieder woord dat ik bedenk,
in elke seconde van mijn tijd
zit jouw aanwezigheid.

Lieve Sophie, jij bent in de winter gebleven. Het maakt deze warme zomer onwezenlijk en doordrongen van weemoed om wat niet meer zal zijn.