Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

Dag Phietje,

Ondertussen zijn we negen en een halve maand verder. Mijn leven kabbelt verder in golfbewegingen. De zinloosheid van een (oppervlakkig) bestaan zonder jou is een allesoverheersend gevoel. Nog steeds poog ik deals af te sluiten om je ook maar 1 moment terug in mijn armen te kunnen houden, ‘gewoon’ een uur terug samen en dan samen sterven lijkt me zo’n zalige gedachte. Helaas valt er over ons aards bestaan nog steeds niet te onderhandelen.
Het is een vanzelfsprekendheid en absoluut geen troost maar nog nooit heb ik zo intens (over ons) gedacht als de afgelopen maanden. Ik denk dat je tevreden zou zijn met mijn hersenactiviteit op gevoelsvlak, helaas brengt dit nu niets meer op, niets meer dan een hoop frustraties. Ik zou over zovele dingen jouw gedachten, jouw mening willen horen zodat ik het niet langer moet stellen met mijn gissingen, interpretaties.
Ik hoor me, op jouw voorlaatste dag, steeds opnieuw zeggen: ik zal je missen. Misschien maar goed dat ik toen de impact van deze woorden niet kon schatten. Je ging er zelf ook wel geen boodschap aan gehad hebben moest ik je toen verteld hebben dat mijn leven simpelweg ging instorten. Uiteindelijk heb ik nog steeds mijn leven, ik kan er tenminste nog zelf over beslissen, jij hebt die luxe niet meer.
Afgelopen weekend wandelde ik over de Hoge Venen, oa ons langlaufparcours van 25km met de schuilhut waar ik ieder jaar opnieuw onderkoelde. Ik krijg steeds een rustig gevoel bij het bezoeken van ‘fijne herinneringsplaatsen’ maar het blijft allemaal zo onvoldoende. Gedachten, herinneringen aan ons kan ik naar mijn gevoel te weinig tastbaar maken, soms zijn ze gewoon ongrijpbaar. Het blijven meestal mistige flarden die in een razendsnel tempo verspringen. Het is precies zoals denken tijdens het fietsen, ik kan de gedachte slechts kort vasthouden, alvorens er alweer een nieuwe binnendringt.
Een leven zonder jou blijft zo ongelooflijk hard, zo onaf.

Ik mis je !!!
Wim

nieuw leven , negen maand na je dood. ik ben zo gelukkig en ik mis je zo
Eva

Nu ik jou heb verloren is het zoals toen
de eik voor mijn raam was gekapt.
Een blik die doorschiet
terwijl hij wil worden gestuit.

Zo’n leegte in leegte
die jij als enige ziet.
Zo’n verdriet, maar dan
groter en langer.

(Kees Spiering)

1 november volgens het vrt-nieuws van 13u. Een item overal de funeral award (?!) voor de begraafplaats van Mechelen en Schelle en een item over een limburgs bedrijf die design doodskisten fabriceert. Ze wisten de essentie terug fijn samen te vatten.

Lieve Wim,

VEEL STERKTE!

Dag Sophie,

30 oktober, 9 maand later. Er is al zoveel gebeurd en tegelijkertijd is er nog niets veranderd. Het blijft zo onwezenlijk en verschrikkelijk erg. Ik vind geen andere woorden om te omschrijven hoe ik me voel. Ik voel me dan ook zo verward. (blij, want Astrid krijgt een broer of zus en tegelijkertijd immens verdrietig want ik kan het aan jou niet meer vertellen en jij bent er niet meer.) Ik vind weinig troost in poëzie of mooie woorden. Het blijft erg hard. Katie.

Ik voel me vandaag terug compleet verloren, alleen en leeg. Ik word verondersteld mijn hoofd te pijnigen op htm-tags en asp-code maar mijn geest overspoelt mijn hersenen met gedachten aan jou, aan wat geweest is, had kunnen zijn en nooit meer zal zijn. Soms ‘lijkt’ het leven toch zo’n zinloze onderneming. Ik mis je!

En wij met jouw gedempte flarden
in jouw en onze tijd op aarde

(Hugo Claus)

Hoi Wim,

Ik heb je verhaal over Sophie gelezen met ongelooflijk veel herkenning en emoties. Ik wil je een compliment geven voor de mooie site die je voor Sophie hebt gemaakt. Ze zal trots op je zijn.

Mijn vriendin Tianne is vorig jaar ook aan de kanker bezweken. Kort voor haar dood begon ze enkele gedichten te schrijven. Ik denk dat Sophie het volgende gedicht erg zou aanspreken:

Fijn

Mijn lichaam is straks te moe,
Waar gaat mijn geest dan naartoe?
Word ik opnieuw weer een kind?
Of ga ik ergens heen, waar ik eeuwige rust vind.
Misschien word ik wel een heel mooi dier,
Of blijf ik gewoon voor altijd hier?
Een ding is zeker, mijn lichaam houdt ermee op,
Maar wie weet is het hierna hartstikke top.
Zou ik nog weten dat ik bestond?
Of zweef ik alleen maar een beetje rond.
Ziek zal ik in ieder geval niet meer zijn,
Met die gedachte lijkt me de dood heel fijn!

Tianne
20 juni 2002

www.tianne.nl

kijk naar buiten: het sneeuwt