Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

liefste Meyer, waar ben je?! Ik zou je mening voor het ogenblik kunnen gebruiken, nu moet ik verder met wat ik veronderstel dat je mening kon geweest zijn.

Een heel stevige groet,
klaus

lief s’je,
Alles ziet wit, maar de troost van de eerste sneeuw is al lang achter de rug. Ik mis je zo.

evelien

Zolang er sneeuw ligt (Herman de Coninck)

Winter. Elke boom, herleid
tot zijn skelet, staat helemaal los,
total loss.

Slechts sneeuw doet wat verloren
is, weer bij elkaar horen,
weer bij elkaar luisteren,
maakt bomen weer tot bos.

Lieve Sophie, je schreef me ooit: ‘Welkom in de zelfhulpgroep verloren in de sneeuw’. Nu ga ik naar de sneeuw en ik zou daar zo graag, zo vreselijk graag met jou over praten. Maar ‘met jou’ kan niet meer. Enkel nog aan jou, over jou … zonder jou.
Tine

een man dacht

Een man dacht:
wanneer zal ik eens één minuut niet aan haar denken?
Nu?
Hij ging zitten
en dacht één minuut niet aan haar.

Toen stond hij op en wandelde verder, dacht verder,
steeds verder, zonder tussenpozen,
aan haar.

Toon Tellegen

Na een afscheid (Herman de Coninck)

Dit is gemis:
lang
kijken naar de zon
die ondergegaan is.

Vorig jaar namen we op dit moment afscheid van jou, er waren mooie woorden en velen vertelden me achteraf dat het een bijzondere afscheidsviering was. Tja.

Als nieuw
Als je maar genoeg kwijtraakt, wordt het verleden op den duur wat eerst de toekomst was: een verte om in weg te dromen, een horizon waarachter herkansingen altijd mogelijk zijn en altijd waar, ondanks het voorbije van alles, de raadselachtige hoop gewoon blijft bestaan.

Uit Schaduwkind van PF Thomése

De tijd, soms gaat ze te snel, soms te traag. Is het niet vreselijk dat jij er al een jaar niet meer bent? Als iemand een jaar naar Amerika op uitwisseling gaat, lijkt dat voor de familie en vrienden een onoverkomelijk lange tijd, een heel jaar! Na een jaar staat die persoon met amerikaans accent en al weer op de familiebarbecue een glas te drinken. Het voorbije jaar had ik veel zin om zo aan jou te denken, Sohie. Je bent er even niet, maar na een hele tijd zou je weer bij ons komen. De realitiet is zo erg, zo vreselijk dat ze bijna niet te vatten is. Er is een jaar voorbij en je drinkt nooit meer een glas met ons. De tijd, soms gaat ze te snel, soms te traag, soms gaat ze helemaal niet.

Lieve Sophie.
Ik zit hier nu te bladeren in het nieuwe familiestamboek 400 jaar waarvan jij ook een stukje bent om te blijven bestaan in woorden en zinnen en toevallig bots ik hier nu op een gedichtje van Toon Hermans en hoor ik het hem zo voordragen met die speciale klankbuigingen in zijn stem.

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje.
En alle beetjes die je sterft – ‘t is vreemd – maar die vergeet je.
Het is je dikwijls zelf ontgaan, je zegt’ik ben wat moe’.
Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.
Toon Hermans.
En nu moet ik nog het laatste zinnetje eronder er ook nog bijvoegen, het geeft zo mooi weer wat ik gisteren wilde zeggen en doen voelen.
Nu is er nog pijn om je gemis,
STRAKS STILLE DANKBAARHEID OM WAT JE VOOR ONS BLIJFT:
IEMAND OM NOOIT TE VERGETEN.

Aan iedereen, dank voor jullie vele reacties het afgelopen jaar. Ik vind dit gedenkboek iets zeer waardevols. Het maakt het medeleven tastbaarder.