Sophie Demeyere

Om zelf gedachten, herinneringen, gedichten, ... neer te schrijven, klik hier .
 

Dag,

Door toeval, op zoek naar Heinz Kahlau, kwam ik hier terecht. Een week geleden nu, sindsdien kwam ik elke dag terug.
Waarom? Ik heb Sophie nooit gekend, zal allicht ook Wim nooit kennen. Dat hoeft niet. Jullie zijn met velen om er te zijn, voor hem, als dat nodig is. Geen enkel woord zal volle troost geven, maar af en toe kan iets een pijnstiller zijn voor verdriet dat nooit helemaal weggaat.

Paul Van Ostaijen schreef dit:

Leg uw hoofd zo in mijn arm
dat van uw voorhoofd naar uw mond mijn blik schuive
over de kam van uw neus
Leg uw hoofd zo
ik leg op uw mond mijn hand
wees rust

Ik kom af en toe nog eens terug naar deze site. Van Wim en van Sophie die ik nooit kende en nooit zal kennen. Jammer.

Ik wist van deze site niets af…
Zonet ontdekt en een uurtje stilletjes zitten lezen. Mijn ontroering is groot. Mooi om te zien dat de herinnering aan jou zo levendig blijft. Hier kom ik nog wel regelmatig eens langs…
Dag Sophie.

dag s’je,
gewoon even zeggen dat ik veel aan je denk, en dat ik alles en iedereen meet aan jou, en wat er met jou is gebeurd.
ik mis je dus.

tumor – kanker – dood kwaadaardig -goedaardig verwijderd reeds bij pasgeborenen.
Hoeveel in die week er in Gent deze afdeling de reveu zijn gepasseerd ontelbare kinderen, kleine onschuldige,levende wezentjes,sommigen lachend en dansend in de afdeling, prooien van de dood.Ons kleinkindje kunnen we deze avond weer thuis in onze armen houden ,wel en
gezond,schuldig voel je vanbinnen als je weet dat tientallen kindjes deze kans niet meer zullen hebben.
elk kindje dat daar is gezien met elk zijn eigen verhaal blijft in onze herinnering bestaan.

Lieve Fie
Dag fie ,dag roos meer kan ik nu niet zeggen. Dezer dagen hebben we heel veel aan jullie gedacht en geweend gebeden dat we niet zouden moeten voelen wat we gevoeld hebben toen we jullie beiden hebben moeten laten gaan.De angst ,de onzekerheid ,onze tranen gevuld met wezenloos verdriet voor eentje van onze drie kleintjes. Gelukkig is alles positief na een spoedoperatie vrijdag vandaag juist 2 maand oud en terug uit de intensieve. Lieve Fie ,lieve Roos zorg hierboven een beetje voor onze jonge gezinnetjes in de familie.

And the way his father had slipped from them, that had been the worst accident of all. And yet these events have formed him, shaped him, determined who he is. They were things for which it was impossible to prepare, but which one spent a lifetime looking back at, trying to accept, interpret, comprehend. Things that should never have happened, that seemed out of place and wrong, these were what prevailed, what endured in the end.

(Jhumpa Lahiri – The Namesake)

De laatste uren voor het einde
dan wordt die grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend
tot aan het laatste beetje pijn.

Wat wij zo indrukwekkend vonden
verliest zijn glans, verliest zijn zin
maar achter die gesloten ogen
glanst een gigantisch groot begin.
(Toon Hermans)

Vorige nacht ontwaakt uit een enge droom, de werkelijkheid bleek helaas nog veel harder te zijn.
Waarom was het als kind steeds andersom?

De herinnering heeft steeds nieuwe woorden nodig, ze moet kunnen bljven bewegen.
(P.F. Thomése – Schaduwkind)

Maar het is moeilijk steeds nieuwe woorden te vinden die het unieke van wat geweest is, verwoorden en de nog steeds onwezenlijke leegte beschrijven. Soms is er enkel nog de stilte…

‘What’s lost never perishes.’

(Haruki Murakami, Hard-boiled Wonderland and the End of the World)